تاریخچه سایبان:
از آنجا که نور آفتب علاوه بر مزیت هایی که دارد دارای معایبی نیز هست، از سایبان ها برای جلوگیری از آسیب نور خورشید استفاده می کردند. نور خورشید باعث ایجاد 90% سرطان های پوستی و 80% پیری پوست هستند. البته به تعداد دفعات قرار گرفتن زیر نور خورشید و شدت نور و طول موج تابیده شده نیز بستگی دارد.
علاوه بر پوست انسان مواد غذایی نیز در معرض نور خورشید فاسد می شوند یا تغییرات شیمیایی در آنها رخ می دهد که باعث ایجاد سرطان می شود. یک مثال خیلی ساده بطری آب است که اگر در معرض نور خورشید قرار بگیرد باعث آزادسازی مواد شیمیایی می شود و این مواد به داخل آب رفته و باعث ایجاد سرطان می شود.
یا اگر خوراکی هایی که حجیم شده اند مانند چیپس و پفک در معرض نور خورشید قرار بگیرند، به دلیل لایه های آلومینیومی که در بسته بندی آنها وجود دارد، باعث فاسد شدن چربی در داخل این فرآورده ها می شود و سلامت مصرف کننده را به خط می اندازد.
پس همانطور که اشاره شد از قدیم الایام، مردم دنبال سلامتی و حفاظت خود و مواد غذایی در برابر نور خورشید بوده اند.
آنها حتی در مواقع استراحت زیر سایه یک درختی می نشستند. اما همه جا که درخت وجود نداشت!
اولین بار مصر باستان و سوریه بود که از سایبان ها استفاده کردند. در آن اوایل نام دیگر سایبان ها “حصیرهای بافته” بود که برای خانه ها ومغازه های خود استفاده می کردند. جالب است که بدانید برای سایبان 50 سال قبل از میلاد شخصی به نام لوکرتیوس شعر سروده است : ” سایبان کتان، کشیده، بر فراز تماشاخانه های قدرتمند، گاهی به جلو می خرامد، غرشی شکافنده، وقتی بر سر آن می کوفد، بین پایه ها و بین ستون ها”
ولاریوم یکی از سازه های بزرگ آن زمان، جزو مهم ترین سایبان جهان بود و سایه بزرگی را ایجاد می کرد که قابل جمع شدن نیز بود.
قرن 19
در نیمه اول قرن 19 سایبان ها ترویج پیدا کرده بودند. مردم آن زمان سایبان ها را از تیرهایی از الوار و چدن که در کنار پیاده رو ها قرار داشتند می ساختند و با میله ای آن ها را به هم متصل می کردند.
سالیان بعد پس از جنگ های داخلی استفاده از سایبان ها همچنان رواج داشت تا با تاسیس بنگاه های صنعتی که سایبان را به طور گسترده ای در میان مردم ترویج داد.
در نیمه دوم قرن نوزدهم سایبان هایی که با ماشین صنعتی ساخته شده بودند روانه بازار شد. این نوع سایبان ها در آن زمان محبوبیت زیادی پیدا کرد. سایبان های قدیمی برای جمع شدن، لازم بود که پارچه را با دست لوله می کردند و تا نزدیک تیرشیب می رساندند. اما بعد از یک بازو برای باز و بسته کردن سایبان ها استفاده کردند. این بازو به سردر ساختمان متصل می شد و دارای مفصل بود. برای باز کردن سایبان بازرو را به سمت پایین می آوردند و برای جمع کردن آن با کمک قرقره و طناب بازو را بالا می بردند.
